คุณลุง ศักดิชัย บำรุงพงศ์ หรือชื่อเดิมก็คือลุงบุญส่ง เป็นคนจังหวัดสมุธปราการ อำเภอบางบ่อ เกิดเมื่อวันที่ 12 กรกฎาคม พ.ศ. 2461 ปัจจุบันได้รับตำแหน่งเป็นศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์ รวมถึงเป็นนักเขียน และนักการทูตที่สร้างผลงานชื่อเสียงให้กับประเทศชาติอย่างมาก นอกจากนี้เขายังเป็นนักหนังสือพิมพ์ระดับตำนานในฉายาที่รู้จักกันอย่างดีใน เสนีย์ เสาวพงศ์ นอกจากนี้ยังมีอีกหลายฉายาที่ถูกตั้งเป็นนามปากกาในแต่ละผลงานทีตีพิมพ์ของเขา
หลังจากที่ได้เข้าศึกษามหาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ในสาขาสถาปัตยกรรมศาสตร์ ก็เกิดเรื่องเศร้าสลดใจของในครอบครัวของเขา เมื่อบิดาได้จากไปอย่างกะทันหัน ทำให้ต้องพักการเรียนออกไปเพื่อจัดการเรื่องภายในครอบครัว และงานศพของบิดาตนให้เรียบร้อย จนได้คิดเริ่มทำงานหาเงินเลี้ยงตนเองด้วยการเข้าวงการหนังสือพิมพ์ แต่ยังคงไม่ทิ้งการเรียน ยังไคว้คว้าหาความรู้มาเติมเต็มสมองของตนตลอดเวลา เพื่อเตรียมตัวเข้าเรียนในวิชากฎหมายในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ จนในที่สุดก็ประสบความสำเร็จดั่งใจต้องการ ทำให้เขาสามารถสอบเข้ารับราชการกระทรงเศรษฐการได้ ด้วยความที่เขาเป็นคนฉลาด และขยันไม่ยอมทิ้งเวลาให้เสียเปล่า โดยที่ไม่ได้ทำอะไร เขาเล็งเห็นโอกาสที่จะได้พัฒนาตนเอง จึงได้สอบชิงทุนเข้าเรียนต่อที่ประเทศเยอรมนีจนได้สำเร็จ แต่ก็เสียดายที่ไปถึงประตูหน้าบ้านเขา แต่กลับไม่ได้เข้าไป เมื่อสงครามโลกปะทุขึ้น
ในที่สุดเขาก็ไม่มีทางนอกจากที่จะต้องกลับมาทำงานในประเทศไทย เพื่อป็นนักหนังสือพิมพ์ โดยเริ่มเขียนเรื่องสั้นต่าง ๆ ใช้นามปากกาหลายชื่อ แต่ชื่อที่เขาตัดสินใจใช้และได้กลายเป็นชื่อที่คุ้นหูกันทุกวันนี้ก็คือ เสนีย์ เสาวพงศ์ ที่ใช้เป็นนามปากกาในเรื่องสั้นระดับตำนานอย่าง อาเคเชียปลายฤดูร้อน ที่ได้รับเสียงตอบรับเป็นอย่างดี แต่ที่ทำให้เขาโด่งดังจริง ๆ ก็คืองานเขียนนิยายเรื่อง ปีศาจ เป็นเป็นนิยายเชิงเสียดสีสังคมที่ไม่ยอมพัฒนา นอกจากนี้ก็ยังมีนิยายเรื่องอื่น ๆ อีกมากมายที่ได้รับความสนใจทั้งคนไทย และต่างประเทศ จนมีการนำไปแปลเป็นภาษาต่าง ๆ วางขายในหลายประเทศ โดยเฉพาะอย่าง นิยายปีศาจ และ คนดีศรีอยุธยา นอกจากนิยาย เรื่องสั้น ก็ยังเขียนบทความวิชาการมากมายอย่างต่อเนื่อง
เขาเริ่มทำงานเป็นนักการทูตในต่างประเทศ ตั้งแต่รัสเสีย อาร์เจนติน่า อินเดีย อังกฤษ และสุดท้ายในปี พ.ศ.2521 ในตำแหน่งเอกอัครราชทูตไทยประจำประเทศพม่า ศักดิชัย บำรุงพงศ์ ได้มีโอกาสคบหากับหญิงที่มีความสามารถคนหนึ่งจนได้คบหาดูใจกันกว่าหลายปี และได้แต่งงานกัน เมื่อ พ.ศ. 2496 เธอคนนี้ชื่อ นางเครือพันธ์ ปทุมรส เขาและเธอมีลูกด้วยกันทั้งหมด 4 คน และได้เสียชีวิตลงอย่างสงบ เมื่อวันที่ 29 พฤศจิกายน ปี พ.ศ.2557 ณ โรงพยาบาลกรุงเทพฯ ด้วยโรคชรา เมื่อช่วงเที่ยงวันที่ผ่านมาที่โรงพยาบาลกรุงเทพฯ หลังจากล้มป่วยและเข้ารักษาอาการที่โรงพยาบาลมาได้ระยะหนึ่ง
